วันจันทร์ที่ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2556

Myanmar : China Begins Receiving Natural Gas from Shwe Pipeline

Myanmar : China Begins Receiving 
Natural Gas from Shwe Pipeline
Despite long-held objections to the project by activists and locals, the Shwe pipeline connecting Burma’s Arakan State to Kunming in southern China began piping natural gas across the Sino-Burmese border on Sunday.
At a commissioning ceremony held at the headquarters of the Southeast Asia Gas Pipeline Company Limited (SEAGP) consortium in Mandalay, Vice President Nyan Tun praised the completion of the controversial pipeline while assuring a “good, collaborative” relationship with the Burmese government and affected communities in future.
“Shwe gas is fueling neighboring China’s hunger for energy so that we can say today, our performance is a major achievement for the mutual benefit of both countries,” Nyan Tun said at the ceremony.
According to the SEAGP executive, natural gas from the Kyaukphyu oil and gas terminal in Arakan State has been supplied to the pipeline since July 15, but Sunday marked the first time that fuel flowed into China, at the border town of Nam Khan in Shan State. Along with the South East Asia Crude Oil Pipeline Co, Ltd (SEACOP) consortium, SEAGP is responsible for the pipeline project as a joint venture between China National Petroleum Corporation (CNPC) and the former junta-linked Myanmar Oil & Gas Enterprise (MOGE).
Nyan Tun also expressed confidence that the US$14.2 million gas pipeline would improve Burma’s economy by boosting energy supplies and fueling industrialization.
“While placing a special focus on production and the delivery of natural gas, I really appreciate [efforts] to take care of our citizens and preserve our natural environment at all their work sites and along the pipeline corridor,” he said.
“I would like to assure you that the Ministry of Energy will maintain a good, collaborative relationship with the SEAGP consortium and will continue our support in future to SEAGP as well as the Shwe consortium in their future operations in Myanmar,” he added.
The 793-km long gas pipelines runs from Kyaukpyu Township on the coast of Arakan State and passes through Magwe Division, Mandalay Division and Shan State, terminating in Kunming, southern China, where it will provide the region with an important link to Burma’s offshore Shwe gas field. A second pipe for oil runs alongside the natural gas conduit, though it is still under construction.
Construction on the pipeline began in October 2010, with Daewoo International, ONGC Videsh Ltd., GAIL, KOGAS and five other contractors from India, China and South Korea involved in the project.

The pipeline has been widely criticized by opponents who claim widespread human rights abuses were perpetrated in the course of its construction. Critics also say the project has lacked transparency and is detrimental to the environment.
Environmentalists and activists have urged pipeline authorities to increase transparency and address local complaints that many whose lands were confiscated or otherwise affected by the project have not received adequate compensation from the companies involved in the undertaking.
“There are many farmers along the pipeline who have not received compensation yet. Some compensation has been withheld by the township or district officials but the farmers do not know how to—or dare not—complain about this,” said Ko Gyi from Pyin Oo Lwin, whose land was confiscated due to the pipeline.
“We are worried for our safety because when they tested the pipeline by transmitting water earlier this year in Shan State, the pipeline was damaged. What will happen when gas and oil are transmitted?” Ko Gyi added.
The Myanmar-China Pipeline Watch Committee has launched a signature campaign to urge pipeline authorities to act transparently and review concerns about the project’s safety and whether an equitable benefits-sharing arrangement is in place.
“We just want transparency for the project,” said Hnin Yu Shwe from the Myanmar-China Pipeline Watch Committee. “As far as we studied, the project has no transparency and will provide no benefits to locals who live along the pipeline, nor to citizens of the country who have had to suffer the consequences of the project, such as deforestation and environmental degradation. If the project is not transparent and doesn’t provide benefits to the country, just stop it.”
The committee issued a report earlier this year detailing environmental degradation wrought by the project, emphasizing deforestation along the pipeline corridor in Arakan State as well as central Burma’s Mahn, Minbu and Yaynanchaung forestry areas, and Shan State’s Naungcho, Goke Hteik and Moe Tae forestry areas.
The vice president of CNPC, Wang Dongjin, also insisted on Sunday that the gas pipeline will benefit both countries’ energy sectors.
“The successful commissioning of the gas pipeline will not only put gas fields into development and reward Myanmar with export revenue; more importantly, it will provide access to clean energy to the Myanmar people along this pipeline. Meanwhile, natural gas will play a major role in optimizing the energy mix in Southwest China,” Wang Dongjin said.
A separate commissioning ceremony was also held on Sunday in Kyaukpyu, where the pipeline begins on the coast of the Bay of Bengal.
Resource from:

วันศุกร์ที่ 26 กรกฎาคม พ.ศ. 2556

World : Pakistan Prime Minister terms Pak-China economic corridor as future of world

World : Pakistan Prime Minister terms
 Pak-China economic corridor as future of world

Prime Minister Muhammad Nawaz Sharif on Thursday said that the Pakistan-China economic corridor will open up the underdeveloped areas of the country to a new era of economic development and prosperity by connecting the maximum number of population through a network of highways and railways.


He expressed these views while taking a briefing from the officials of Ministries of Planning, Communications and Railways at the Pakistan Secretariat.

Terming the Pak-China economic corridor as the future of the world, the prime minister said that three billion people, which is almost half of the world’s population, from China, South Asia, Central Asia could benefit from this economic corridor and added that it should be so designed that maximum number of people of the country could benefit from it.

The prime minister was briefed at length about the proposed alignments and lines from Khunjerab to Gwadar that are to be constructed as part of the Pakistan-China economic corridor.

Putting great emphasis on ensuring quality of work and transparency, he directed the concerned authorities to explore more options keeping in view the factors of terrain, population and social cost of the project in the form of population dislocation while drawing the areas through which this corridor will be passing.

The prime minister said that the Lahore-Islamabad Motorway should be taken as a model and that its quality and standard need to be kept in view while constructing the Pak-China economic corridor.

Taking a strong exception to the poor condition of motorways and roads in the country, he said that motorways, highways and road networks are national assets and their repair and maintenance must be given the top-most priority.

He further said that we should have constructed many more motorways till now but lamented the fact that development of roads and motorways had been a low priority area in the country. He said that projects had never been completed on time and not completing them on time had almost become a national character. “Without setting our priorities right and without moving in the right direction, we cannot attain the goal that we have in our mind for the people of Pakistan,” the prime minister added.

Expressing his dissatisfaction over the briefing, the prime minister gave one week to the Ministry of Communications to complete its work and ordered to arrange a follow-up briefing after that.

He further directed the ministries of communications, railways and planning to keep their homework up-to-date to take the process of cooperation with China on the Pak-China economic corridor to next level of implementation. He also gave his approval in principle for the restructuring of the Planning and Development Division. Under the restructuring plan, the Planning Division will get the status of a think tank for the highest policy input and the Ministry of Planning and Development will be renamed as Planning, Development and Reforms Division.

Minister for Finance Muhammad Ishaq Dar, Minister for Information Pervaiz Rashid, Minister for Planning and Development Ahsan Iqbal, Minister for Railways Khawaja Saad Rafiq, Special Assistant to the PM Tariq Fatimi and senior officials of the Ministries of Planning, Railways and Communications attended the briefing.

Resource from:

วันอังคารที่ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2556

ภูมิภาคอาเซียน “คอร์รัปชั่น” ยังคงเป็นต้นตอของปัญหาต่างๆ

ภูมิภาคอาเซียน “คอร์รัปชั่น” ยังคงเป็นต้นตอของปัญหาต่างๆ

เมื่อวันที่ 2 – 5 กรกฎาคม ที่ผ่านมา  ได้มีการประชุมวิชาการ และเสนอผลงานวิจัยในการประชุมระดับนานาชาติว่าด้วยเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ศึกษาในภาคพื้นยุโรป หรือ European Association for Southeast Asian Studies (EUROSEAS) ซึ่งเริ่มมีการจัดขึ้นตั้งแต่ปี 1992 โดยจัดขึ้นทุกๆ 3 ปี และในปีนี้เป็นการจัดการประชุมเป็นครั้งที่ 7 โดยจัดขึ้น ณ นครลิสบอล ประเทศโปรตุเกส ในการจัดครั้งนี้มี The Technical University of Lisbon โดย the School of Social and Political Sciences - ISCSP, Lisbon เป็นเจ้าภาพ

การประชุม EUROSEAS นี้ถือได้ว่าเป็นหนึ่งในการประชุมใหญ่ และสำคัญมากของโลก ที่รวบรวมนักวิชาการ นักวิจัย และผู้ทรงคุณวุฒิ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง นักวิชาการที่เป็นชาวยุโรปจากหลากหลายประเทศที่ศึกษาในด้านต่างๆอันเกี่ยวข้องกับประเทศในแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ หรือภูมิภาคอาเซียน  ซึ่งนอกจากนักวิชาการจากมหาวิทยาลัยต่างๆในทวีปยุโรปแล้ว ก็ยังเปิดโอกาสให้นักวิชาการจากประเทศต่างๆทั่วโลกที่สนใจในหัวข้ออันเกี่ยวข้องกับเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ศึกษาเข้าร่วมประชุมและร่วมนำเสนอผลงานวิจัยของตนเองด้วย
การประชุมทางวิชาการของ EUROSEA นี้จะจัดขึ้นทุกๆ 3 ปี โดยมีมหาวิทยาลัยในทวีปยุโรปที่มีความสนใจด้านเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ศึกษาเป็นเจ้าภาพ

การประชุมครั้งนี้เป็นการประชุมลักษณะสหสาขาวิชา หรือ Interdisciplinenary ครอบคลุมทุกสาขาทางสายสังคมศาสตร์  เช่น ประวัติศาสตร์ มานุษยวิทยา สังคมวิทยา การศึกษา สิ่งแวดล้อม วัฒนธรรมท้องถิ่น การเมือง ศิลปะและการละคร วรรณกรรม ปรัชญา สื่อสารมวลชน และ เศรษฐศาสตร์ เป็นต้น  รวมทั้งครอบคลุมการศึกษา และงานวิจัยที่เกี่ยวข้องกับประเทศสมาชิกในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ทั้ง 10 ประเทศ โดยการประชุมในครั้งนี้จัดขึ้นทั้งหมด 3 วันและแบ่งหัวข้อที่สำคัญไว้ทั้งหมด 9 กลุ่มหัวข้อ เช่น Democracy and Civil Society, Law and Politics, Migration and Identities และ Spiritual and Religions เป็นต้น นอกจากนี้ในแต่ละกลุ่มหัวข้อยังมี panel แยกย่อยอีก รวมทั้งสิ้น 96 panel มีผลงานวิชาการที่มานำเสนอ รวมๆแล้วประมาณกว่า 300 เรื่อง

สำหรับเรื่องที่นำเสนอภายใต้สาขาต่างๆเหล่านี้ก็มีหลากหลายมาก แต่ในหลาย panel มีความเกี่ยวข้องกับปัญหาการคอร์รัปชั่นในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เป็นสำคัญ  บาง panel มีการตั้งหัวข้อเรื่องการปราบปรามคอร์รัปชั่นในประเทศแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เลยทีเดียว บาง panel แม้ไม่ได้ตั้งชื่อ panel ที่เกี่ยวพันกับการคอร์รัปชั่นโดยตรง แต่เมื่อเข้าไปฟังแล้วก็พอสรุปได้ว่าปัญหาต่างๆที่เกิดขึ้นในประเทศแถบภูมิภาคนี้มีต้นตอมาจากการคอร์รัปชั่นนั่นเอง

ผลงานการนำเสนอในการประชุมบางส่วน

ประเทศอินโดนีเซีย

หลังจากการเปลี่ยนแปลงการปกครองเป็นระบอบประชาธิปไตย ช่วงหลังจากที่ประธานาธิบดีซูฮาโตหมดอำนาจลง ได้มีการจัดตั้งสำนักงานป้องกันและปราบปรามการคอร์รัปชั่น หรือ Corruption Eradication Commission (Komisi Pemberantasan Korupsi, KPK) ขึ้นสำนักงานนี้ค่อนข้างทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพในการนำตัวผู้กระผิดโดยเฉพาะนักการเมืองเข้ารับโทษจากพฤติกรรมการคอร์รัปชั่น แต่ในระดับท้องถิ่นการปราบปรามคอร์รัปชั่นยังมีปัญหาอยู่มาก เนื่องจากผู้ที่มีหน้าที่หลักในการปราบปรามคือตำรวจและอัยการของจังหวัดนั้นๆซึ่งส่วนใหญ่มีพฤติกรรมการคอร์รัปชั่นเช่นกัน แม้ว่าจะมีการจัดตั้งศาลระดับจังหวัดเพื่อปราบปรามการคอร์รัปชั่นในพื้นที่โดยเฉพาะ แต่ศาลดังกล่าวดูเหมือนจะยังทำงานได้อย่างไม่มีประสิทธิภาพเท่าใดนัก เนื่องจากศาลในระดับจังหวัดดังกล่าวยังไม่ได้มีการทำงานรวมกันอย่างบูรณาการ กับสำนักงานระดับจังหวัดของ KPK การแก้ไขปัญหาการคอร์รัปชั่นในอินโดนีเซียจึงทวีความรุนแรงขึ้นอย่างมากในปัจจุบัน ก็หวังแต่เพียงภาคประชาชนที่จะเข้ามามีบทบทในการร่วมกันแก้ไขปัญหาต่อไป
นอกจากนี้ยังมีผู้นำเสนอผลงานที่เกี่ยวข้องกับการคอร์รัปชั่นในวงการตำรวจของอินโดนีเซีย ระบบตำรวจของอินโดนีเซียมีลักษณะเป็นการรวมศูนย์คล้ายๆกับบ้านเรา โดยส่วนกลางเป็นผู้ดูแลเรื่องงบประมาณ และแจกจ่ายงบประมาณที่ได้รับไปยังส่วนต่างๆ และสำนักงานต่างๆทั่วประเทศ แต่ในความเป็นจริงแล้วนั้นงบประมาณส่วนใหญ่ไปไม่ถึงสำนักงานตำรวจระดับท้องถิ่น ดังนั้นเพื่อความอยู่รอด ตำรวจระดับท้องถิ่นส่วนใหญ่ต้องดิ้นรนหางบประมาณเข้ามาใช้ในการบริหารงานของตนเอง สาเหตุนี้จึงนำมาซึ่งการทุจริตคอร์รัปชั่นอย่างกว้างขวางในวงการตำรวจของอินโดนีเซีย

ประเทศฟิลิปปินส์

ประธานาธิบดีคนปัจจุบัน คือ นาย Benigno Aquino III ซึ่งเป็นลูกชายของนางCorazon Aquino อดีตประธานาธิบดี ได้รับการยอมรับและยกย่องจากประชาชน และ NGO หลายกลุ่มในเรื่องความโปร่งใส รัฐบาลของเขาได้ชื่อว่าเป็นรัฐบาลที่ขาวสะอาดและปฏิบัติหน้าที่อย่างสุจริต นโยบายของ นาย Benigno Aquino นั้นเน้นการตรวจสอบนโยบาย และโครงการที่ได้รับการริเริ่มและดำเนินการโดยรัฐบาลชุดก่อนของ นาง Gloria Macapagal Arroyo เช่น โครงการสร้างระบบขนส่งที่เชื่อมต่อเมืองต่างๆ เป็นต้น นอกจากนี้ นาย Benigno Aquino ก็ได้ดำเนินการลงโทษบุคลากรหลายท่านที่ทำงานภายใต้รัฐบาล นาง Arroyo รวมทั้ง ตัวอดีตประธานาธิบดี Arroyo เอง ในข้อหาคอร์รัปชั่นด้วย

แม้ว่าจะมีความพยายามปราบปรามคอร์รัปชั่นโดยรัฐบาลชุดปัจจุบัน แต่เป็นที่น่าสนใจว่าเศรษฐกิจและการพัฒนาในด้านต่างๆภายใต้การนำชองรัฐบาล นาย Benigno อยู่ในระดับที่ย่ำแย่มาก ปัญหาความเหลื่อมล้ำในสังคมฟิลิปปินส์ยังไม่ได้รับการแก้ไข เกิดปัญหาการตกงานมากขึ้น ปัญหาสิ่งแวดล้อมที่มีแต่มลพิษโดยเฉพาะในกรุงมานิลา และปัญหาการขาดประสิทธิภาพของสาธารณูปโภคขั้นพื้นฐานในประเทศ เป็นต้น

นักวิเคราะห์ และนักวิชาการหลายท่านจึงตั้งข้อสังเกตว่า แม้ว่ารัฐบาลจะประกาศว่าแก้ไขปัญหาการคอร์รัปชั่นได้ แต่การพัฒนาประเทศดูจะไม่เป็นไปในทิศทางเดียวกัน และที่สำคัญคือรัฐบาลสามารถแก้ปัญหาการทุจริตคอร์รัปชั่นได้ทั้งระบบและทุกภาคส่วนจริงหรือไม่ หรือเป็นเพียงแค่การตรวจสอบโครงการและนโยบายของรัฐบาลชุดก่อนเท่านั้น

ประเทศมาเลเซีย

มีผู้นำเสนอบทความได้กล่าวถึงความสัมพันธ์ระหว่างการเลือกตั้ง และปัญหาคอร์รัปชั่นในประเทศโดยกล่าวว่าในการเลือกตั้งของประเทศมาเลเซียนั้นแม้ว่าพรรคการเมืองใหญ่จะมีความมั่นคงและมีแนวโน้มที่จะชนะการเลือกตั้งทุกครั้ง แต่พรรคการเมืองดังกล่าวยังต้องแสวงหาแหล่งทุนเพื่อใช้ในการเลือกตั้ง และบริหารพรรค สถานการณ์ดังกล่าวนำมาซึ่งความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดระหว่างพรรคการเมืองและภาคธุรกิจซึ่งเป็นนายทุนของพรรค ดังนั้นเมื่อพรรคการเมืองได้รับเลือกตั้งจึงต้องมีการตอบแทนภาคธุรกิจเหล่านั้นโดยการสร้างนโยบายเพื่อเอื้อประโยชน์ต่อกลุ่มทุนดังกล่าว

อย่างไรก็ตามหากเปรียบเทียบปัญหาการทุจริตในภาครัฐของประเทศมาเลเซียกับประเทศเพื่อนบ้านอื่นๆก็ดูเหมือนว่ายังอยู่ในภาวะที่ดีกว่าประเทศอื่นๆมากนัก

ปัญหาการคอร์รัปชั่นยังคงเป็นปัญหาสำคัญในประเทศอาเซียนหลายๆประเทศ  รวมทั้งประเทศไทย และปัญหาดังกล่าวดูเหมือนจะเป็นอุปสรรคสำคัญของการร่วมตัวกันสู่ประชาคมอาเซียน โดยเฉพาะอย่างยิ่งการร่วมตัวกันทางด้านเศรษฐกิจ หรือ AEC ในปี 2558 นี้  คงต้องรอดูกันต่อไปว่าภาครัฐของประเทศสมาชิกจะมีการดำเนินการร่วมกันอย่างไร  เพื่อแก้ปัญหาการคอร์รัปชั่นร่วมกันไม่ใช่ปล่อยให้เป็นการแก้ปัญหาโดยประเทศใดประเทศหนึ่งเท่านั้น 

Resource from:
ปรับมาจาก
เก็บตกจากการประชุมนานาชาติ ว่าด้วยเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ศึกษา (EUROSEAS) โดย พรรณชฎา ศิริวรรณบุศย์ วันที่ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2556

http://www.matichon.co.th/news_detail.php?newsid=1374550167&grpid=&catid=03&subcatid=0306

วันจันทร์ที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2556

Vietnam : VN must learn from Thailand to avoid perils of mass tourism !

Vietnam : VN must learn from Thailand 
to avoid perils of mass tourism !
by Julio Benedetti



Have you ever seen the film The Beach? And, if you have, have you ever visited Phi Phi Island in Thailand where the film was shot?
Western tourists – like Leonardo DiCapro's character Richard in the film – seem to have an obsession with finding the most perfectly unspoiled, untouched, off-the-beaten track destinations in which to spend their long-awaited holidays. However, once these magical, new destinations are discovered, word gets out, tourists arrive in droves, and the charm of destination is spoiled for many.
A tourist influx of this type inevitably leads to the creation of a new tourism infrastructure and the growth of new businesses catering to the tourism industry. In time, the destination becomes so popular that everyone looking to take a holiday wants to visit.
Once this happens, many adventurous tourists think twice about returning again the destinations' appeal has been destroyed by mass tourism. No longer is it the same unspoiled place it had once been because its exclusivity and exoticism has been spoiled. The adventurous tourists will move on in search of other captivating destinations to visit. As soon as their next "find" becomes the latest and greatest in tourist destinations, mass tourism is sure to follow.
Alex Garland, the author of the book on which the film The Beach was based, makes a negative, but hard-hitting analogy between tourism and cancer, in the sense that both can share the same cyclical nature of contamination and self-destruction. It is those same tourists who, in search of a paradise on earth, discover untouched places and inadvertently bring about the mass tourism that destroys the appeal that drew them there in the first place.
If you answered yes to my question about visiting Phi Phi Island, then you are likely to agree that life has, ironically, imitated art – in this case the film – on the this Thai island.
Today, day-trippers arrive on the island looking to experience for themselves the tranquility the island is famous for. Unfortunately, throngs of other tourists are also looking to share the same experience. When I visited, many tourists complained to me that their experience was the complete opposite of what they expected and that the feeling of island was not the same as they had heard.
This is the same narrative of self-destruction that The Beach intends us to reflect on. The film arguably inspired Westerners to claim Phi Phi Island a pseudo-paradise, and Phi Phi Island paid a price for the resulting tourist influx. But what does any of this have to do with tourism and Viet Nam?
How long will it last?
Lately, out of curiosity, I have been asking tourists their reasons for wanting to visit Viet Nam. With only slight variations, I often receive the same answers: It's not too touristy, it's cheaper than other places in Asia, it's still unspoiled and quite off-the-beaten track. Indeed, many people will agree that these days, returning home from a visit to Viet Nam sounds much cooler than returning home from a trip to Thailand.
But wasn't Thailand also once cheaper, undiscovered and exotic to many people? Does this mean that Viet Nam will soon follow Thailand by pushing tourism to the point of over-development? Will Viet Nam, like Thailand, begin its own self-destructive cycle like the one Garland spoke of?
It is extremely important that action is taken now, before we hear from tourists years later that Viet Nam has lost some of its appeal. The country should look to Thailand as a model and learn from both the many good aspects of its tourism industry and its many mistakes.
I can't help but remember the tourism slogan adopted by Viet Nam on my first visit two year ago: "The Hidden Charm". It's the perfect bait for attracting western tourists, and it's perfectly true. Viet Nam is incredibly charming and it has all that is needed to make it a successful tourist destination, if properly managed: natural wonders, a rich history and culture, and a diverse and appealing cuisine.
Viet Nam's latest tourism slogan goes like this: "Viet Nam, Timeless Charm". I hope and trust that tourism businesses and authorities in Viet Nam can fulfill this great promise. 

Resource from:

วันศุกร์ที่ 19 กรกฎาคม พ.ศ. 2556

Unseen in ASEAN Parts 4 : Gn. Semeru in Indonesia

Unseen in ASEAN : Gn. Semeru in Indonesia


Semeru, or Mount Semeru (IndonesianGunung Semeru), is a volcano located in East JavaIndonesia. It is the highest mountain on the island of Java. The stratovolcano is also known as Mahameru, meaning 'The Great Mountain.The name derived from the Hindu-Buddhist mythical mountain of Meru or Sumeru, the abode of gods.

Known also as Mahameru the (Great Mountain), it is very steep rising abruptly above the coastal plains of eastern Java. Maars containing crater lakes have formed along a line through the summit of the volcano. It was formed south of the overlapping Ajek-ajek and Jambagan calderas. Semeru lies at the south end of the Tengger Volcanic Complex.

Semeru's eruptive history is extensive. Since 1818, at least 55 eruptions have been recorded (10 of which resulted in fatalities) consisting of both lava flows and pyroclastic flows. All historical eruptions have had a VEI of 2 or 3.
Semeru has been in a state of near-constant eruption from 1967 to the present. At times, small eruptions happen every 20 minutes or so.
Semeru is regularly climbed by tourists, usually starting from the village of Ranu Pane to the north, but though non-technical it can be dangerous. Soe Hok Gie, an Indonesian political activist of the 1960s died in 1969 from inhaling poisonous gases while hiking on Mount Semeru.
Semeru is named from Sumeru, the central world-mountain in Buddhist cosmology and by extension Hinduism. As stated in legend, it was transplanted from India; the tale is recorded in the 15th-century East Javanese work Tantu Pagelaran. It was originally placed in the western part of the island, but that caused the island to tip, so it was moved eastward. On that journey, parts kept coming off the lower rim, forming the mountains Lawu, Wilis, Kelut, Kawi  [disambiguation needed], Arjuno and Welirang. The damage thus caused to the foot of the mountain caused it to shake, and the top came off and created Penanggungan as well.


Resource from:



รถไฟความเร็วสูงและการพัฒนาชายแดนทำให้ "เมืองขยาย" แล้วท้องถิ่นจะรองรับอย่างไร?

รถไฟความเร็๋วสูงและการพัฒนาชายแดนทำให้ " เมืองขยาย" แล้ว ท้องถิ่นจะรองรับอย่างไร




ช่วงสองปีที่ผ่านมา ภาคอสังหาริมทรัพย์และธุรกิจค้าปลีกค้าส่ง ต่างสยายปีกสู่หัวเมืองต่างจังหวัด โดยเฉพาะอย่างยิ่งอาคารชุด หมู่บ้านจัดสรร โดยทุนยักษ์ใหญ่จากเมืองกรุง ไม่ว่าจะเป็น เอพี แลนด์แอนด์เฮาส์ แสนสิริ ซีพีพร็อพเพอร์ตี้ รวมถึงร้านค้าวัสดุก่อสร้างและอุปกรณ์ตกแต่งบ้าน เช่น อินเด็กซ์ลิฟวิ่งมอลล์ ไทวัสดุ โฮมโปร ต่างช่วงชิงที่ดินทำเลทองตามหัวเมืองใกล้ชายแดนเพื่อเปิดโครงการกันอย่างคับคั่ง ยังไม่รวมถึงห้างสรรพสินค้าเครือต่างๆ ที่ทยอยเปิดสาขาใหม่ในต่างจังหวัดกันรายเดือน 

ที่อยู่อาศัยและการบริโภคจำนวนมากดังกล่าวนำมาซึ่งปัญหาใหญ่คือ เมื่อเมืองมีขนาดใหญ่ขึ้น ผู้คนมากขึ้น โครงสร้างพื้นฐานต่างๆ จะรองรับไหวหรือ?

ปัญหาอันดับแรกที่หัวเมืองใหญ่เริ่มพบเห็นได้ชัดเจนคือการจราจร 
       โคราช ขอนแก่น อุดรธานี ต้องประสบกับภาวะจราจรติดขัด จากเดิมที่เคยเดินทางข้ามมุมเมืองได้ในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง กลับต้องใช้เวลากว่าชั่วโมงไปถึงจุดหมาย ปริมาณรถที่มากขึ้น และการจัดการขนส่งมวลชนที่ล่าช้าของเทศบาลนคร ทำให้ภาวการณ์จราจรทวีความแออัดขึ้น 

แม้ว่าบางหัวเมือง เช่น อุดรธานี ขอนแก่น จะมีโครงข่ายขนส่งมวลชนขนาดเล็กอย่างรถสองแถวสายต่างๆ รองรับ แต่ก็ขาดการจัดการอย่างเป็นระบบ และผู้ประกอบอาชีพขับรถสองแถวก็ลดลง ระยะเวลารอเพิ่มขึ้น ผู้โดยสารก็อยากหารถส่วนตัวมาใช้งาน ยิ่งทำให้รถติดแน่นเข้าไปอีก

ปัญหาอันดับต่อมาคือ กระแสไฟฟ้า
       ด้วยทั้งคอนโดมิเนียมและห้างสรรพสินค้าต่างใช้กระแสไฟฟ้าจำนวนมาก ในขณะที่สถานีจ่ายและทวนกระแสไฟฟ้ายังมีขนาดเท่าเดิม อีกทั้งโรงไฟฟ้าก็ไม่สามารถสร้างเพิ่มได้ด้วยการคัดค้านจากหลายฝ่าย ในภาคอีสานตอนบน ใช้ไฟฟ้าจากโรงไฟฟ้าก๊าซธรรมชาติน้ำพอง เขื่อนอุบลรัตน์ และที่สำคัญที่สุดคือการซื้อไฟฟ้าจากโรงไฟฟ้าพลังน้ำจากเขื่อนต่างๆ ของสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว ซึ่งก็ถูกคัดค้านโดยเอ็นจีโอกลุ่มต่างๆ เช่นกัน โดยกระทรวงพลังงานเปิดเผยเมื่อเดือนพฤษภาคมที่ผ่านมาว่า ภาคอีสานเป็นภาคที่เสี่ยงต่อกระแสไฟฟ้าดับเนื่องจากกำลังสายส่งไฟฟ้าไม่เพียงพอเป็นอันดับสองรองจากกรุงเทพมหานคร โดยเฉพาะสายส่งที่จังหวัดขอนแก่นและชัยภูมิ

ปัญหาอันดับสามคือ ระบบน้ำ-ทั้งน้ำประปา และการกำจัดน้ำเสีย 
       เนื่องจากแหล่งน้ำธรรมชาติในภาคอีสานมีจำกัดกว่าภาคอื่น ต้องอาศัยอ่างเก็บน้ำท้องถิ่น ไม่มีลำน้ำขนาดใหญ่เติมน้ำให้ตลอดทั้งปี เมื่อประสบภาวะภัยแล้ง การทำประปาก็จะมีปัญหา และอาจส่งผลกระทบต่อเนื่องไปถึงธุรกิจบริการและอุตสาหกรรมที่ใช้น้ำเป็นหลัก เช่น โรงแรม สระว่ายน้ำ โรงงานผลิตน้ำดื่ม น้ำแข็ง ตลอดจนบ้านเรือนของชุมชนที่อยู่ปลายระบบท่อส่งน้ำประปา นอกจากนี้เมื่อชุมชนเมืองขยายตัว การกำจัดน้ำเสียก็ยุ่งยากขึ้น และอาจก่อมลพิษต่อชุมชนได้หากไม่ได้รับการบำบัดที่ดี ซึ่งต้องใช้ระบบบำบัดน้ำเสียขนาดใหญ่ขึ้น

ปัญหาที่น่าเป็นห่วงลำดับสุดท้ายคือ การจัดการขยะ
      ปริมาณขยะจำนวนมหาศาลที่ชุมชนก่อขึ้น ยังหาทางออกได้ยาก เนื่องจากราคาที่ดินที่พุ่งสูงขึ้น ทำให้การซื้อที่ดินเปล่ามาทำเป็นพื้นที่ทิ้งขยะมีต้นทุนสูง ส่วนโรงงานเผาขยะก็ก่อมลพิษทางอากาศสูง ชุมชนคัดค้าน ในขณะที่การแยกขยะและรีไซเคิลที่ควรเป็นทางออก ก็ต้องประสบปัญหากับทัศนคติและพฤติกรรมของคนที่ยังไม่เปลี่ยนไปตามรูปแบบการใช้ชีวิตของสังคมเมือง ยังมีการเผาหญ้า เผาขยะเอง รวมถึงร้านขายเศษเหล็กของเก่าต่างๆ ที่มีผลประโยชน์กับขยะที่ไม่ถูกคัดแยกโดยเทศบาล อีกทั้งความโปร่งใสของเทศบาลในงบประมาณการกำจัดขยะยังเป็นที่น่ากังขา มีตัวอย่างให้เห็นจากคดีทุจริตการจัดซื้อที่ทิ้งขยะของเทศบาลนครอุดรธานียังค้างคาอยู่ในชั้นศาล

นักพัฒนา นักธุรกิจ ที่คิดเข้ามาลงทุนในจังหวัดภาคอีสานตอนบนที่กำลังฟู่ฟ่า น่าจะคำนึงถึงปัจจัยเสี่ยงทางโครงสร้างพื้นฐานเหล่านี้ และหาทางเตรียมตัวรับมือไว้ล่วงหน้า

ในขณะเดียวกัน องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นก็น่าจะหาคำตอบให้กับประชาชนที่อยู่อาศัยในเขตจังหวัดมาแต่ดั้งเดิม เพื่อไม่ให้เป็นที่ครหาว่า เอาใจการลงทุนภายนอก จัดเป็นแต่อีเวนต์โฆษณา จนไม่ใส่ใจกับคนภายใน ปล่อยให้น้ำไม่ไหล ไฟดับ ขยะล้นเมือง ต้อนรับประชาคมอาเซียน!


Resource from :
โดย ธีรภัทร เจริญสุข 


Unseen in ASEAN Parts 3 : Hkakabo Razi in Myanmar

Unseen in ASEAN Parts 3 : Hkakabo Razi  in Myanmar
Hkakabo Razi is Located in the north of Putao in Myanmar , where is Southeast Asia's highest mountain, located in the northern Myanmar state of Kachin. It lies in an outlying subrange of the Greater Himalayan mountain system.The mountain lies on the border tri-point among Myanmar,China, and India.
The peak is enclosed within Hkakabo Razi National Park. The park is entirely mountainous and is characterized by broad-leaved evergreen rain forest, a sub-tropical temperate zone from 8,000 to 9,000 feet (2,400–2,700 m), then broad-leaved, semi-deciduous forest and finally needle-leaved evergreen, snow forest. Above 11,000 feet (3,400 m), the highest forest zone is alpine, different not only in kind from the forest, but different in history and origin. Still higher up, around 15,000 feet (4,600 m), cold, barren, windswept terrain and permanent snow and glaciers dominate. At around 17,500 feet (5,300 m), there is a large ice cap with several outlet glaciers.

Resource from:

Unseen in ASEAN Parts 2 : Koh Rong in Cambodia

Unseen in ASEAN Parts 2: 
Koh Rong in Cambodia















วันพฤหัสบดีที่ 18 กรกฎาคม พ.ศ. 2556

Unseen in ASEAN Parts 1 : Putao in Myanmar

Unseen in ASEAN Parts 1: Putao in Myanmar
Putao is located in Kachin State, Myanmar which is also the northernmost town of Kachin State.  It was once the site of World War II British Fort Hertz.  Transportation to get to Putao has a bit of constraint as getting to Putao by road is only available during summer, however; it is accessible year round by air if there are enough visitors/tourists group to justify a plane. 
Putao is popular for having rare orchids which grow naturally in the area.   Obviously, it is the place for those who love orchid to visit and a rare orchid specie name called “Black Orchid” grow in the mountains western and eastern of Putao.  The weather in Putao can be said cooler than the rest of the entire Myanmar and iceberg and mountain covered in snow can be seen almost throughout the year in certain part of Putao.  
Moreover, local people inhabitant around the uphill and mountains area are friendly and helpful so that most tourists can arrange their own hiking and mountain climbing trips with local community.  Therefore, Putao is the best place for those who would like to go for a bit of adventurous trip with friendly local people to explore the deep nature of the mountain cilvilization.

Resource from:

Japan completes feasibility study of Myanmar rail project

Japan completes feasibility study 

of Myanmar rail project


Japan has completed a feasibility study on the proposed $1.7 billion modernization of the Yangon-Mandalay railway link—a major attempt towards developing Myanmar’s railway transport infrastructure.
The rehabilitation contract for the 640km link will be given to Japanese companies because the study was funded by a grant from Japan, said Thura U Thaung Lwin, deputy minister in Myanmar’s rail transportation ministry.
Japan is also expected to provide a loan to fund the project.
In another development, the Myanmar government plans to set up manufacturing facilities for diesel locomotives and rolling stock such as coaches and wagons in the country by 2015 with China’s help.
“The twin facilities will be operational within three years. The tender has been completed and the contract will be awarded to a Chinese company,” U Thaung Lwin said in an interview. He didn’t name the Chinese firm.
These facilities will require an investment of $100 million. While 90% of the investment will be covered through the Chinese loan, 10% will be contributed from Myanmar’s annual budget. The diesel engines will be manufactured in Nay Pyi Taw, the Myanmar capital, and the coaches and wagons will be built in Mandalay.
Myanmar’s attempt to improve its creaky infrastructure hold out the promise of lucrative contracts for foreign companies as governments such as Japan try to leverage their aid and loan programmes to step up their economic engagement with the South-East Asian economy.
According to a report by consulting firm McKinsey and Co., Myanmar needs $650 billion of investment by 2030 to support economic growth. Of this, $320 billion is required in infrastructure.
Myanmar has a railway network length of 4,000km of tracks, with 926 stations and a fleet of 436 locomotives. The state-run system’s 412 trains lug 1,281 passenger coaches and 3,204 wagons.
Much of the railway network is old and in urgent need of modernization.
A planned Trans-Asian Railway link aims to connect the railway systems of 28 countries in Asia, and Europe.
There is also a plan to establish a rail link between India and Myanmar, which will join Jiribam, Assam in India with Kalay in Myanmar.
India is also a part of the road project that seeks to help establish connectivity from Moreh in India to Mae Sot in Thailand via Myanmar.
“Transporting by rail instead of truck from Myanmar to Shanghai would reduce the cost to four times that of sea freight compared with ten times,” said the McKinsey report.
“Our estimates of freight costs from Chennai to Shanghai via Myanmar by ship and by overland routes consist of the following elements: sea shipment from Chennai to Yangon at a rate of $0.003 per km per tonne, and land transport from Yangon to Shanghai by way of the Muse/Ruili border crossing at a rate of $0.05 for trucking and $0.02 for rail,” the report added.
Such connectivity will also help in the economic integration of the Association of Southeast Asian Nations (Asean), comprising Brunei, Cambodia, Indonesia, Laos, Malaysia, Myanmar, the Philippines, Singapore, Thailand and Vietnam. Trade between India and Asean was $76.3 billion in 2012-13 and is expected to increase to $100 billion by 2015.
“In the initial period during the development of our country, the rail network will be developed within our country. Going ahead in future, when our economy is developed, we will link up to neighbouring countries such as India, China and Thailand,” U Thaung Lwin said.
India has been involved in strengthening Myanmar’s railway infrastructure. Of a $500 million credit line extended to the Myanmar government by India, $155 million has been earmarked for developing railway infrastructure.
In a related development, a survey team from state-owned RITES Ltd has already conducted a feasibility study for the 250km link between India and Myanmar.
“This will be followed by a detailed feasibility report that will indicate the investment required for this project. What I have heard is that on the India side the terrain is very mountainous, so first you have to search for an appropriate rail alignment,” U Thaung Lwin said.
“On our side, it is much easier as most of the area is plain. The project’s execution depends on the funding for it. While we will put some investments from our side, the main funding will have to come from India,” he added.
This comes in the backdrop of joint working groups set up by Myanmar and India to determine the technical and commercial feasibility of cross-border rail links and shipping links. State-owned Shipping Corporation of India Ltd has already completed a feasibility study on a liner between the two countries. According to the study, running this service would result in a yearly loss of Rs.28 crore.

Resource from: